Łatwo mówić - nie oceniaj książki po okładce. A my dalej swoje i, pomijając klasyki oraz znane nazwiska, świecimy oczami do oprawy, bo tacy z nas głównie wzrokowcy. :) Dzięki wszystkim tym graficznym narzędziom, jakie dał nam świat dziś okładka winna być zaproszeniem do opowieści, która kryje się w środku. Zapowiedzą, zachętą, błyskiem informacji. A
Kołdrian z fajką na Mont Blanc, czyli czy Słowacki polubiłby Słowackiego memicznego? Na takie pytanie próbowałam odpowiedzieć podczas ostatniej konferencji, na której miałam przyjemność występować w piękny majowy dzień na warszawskim Krakowskim Przedmieściu. Konferencji, muszę przyznać, stworzonej dla mnie. Po latach przyczepiania Słowackiego jako tematu pobocznego do konferencji poświęconych emocjom, męskości czy podróżom, wreszcie doczekałam
Piotrusia dorwały fejsbukowe boty i przepędziły - żeby nie było wątpliwości – dwukrotnie. Na wszelki wypadek, jakby pluszowa świnka nadal się upierała i chciała wrócić na łono popularnej platformy, zablokowano Agę. Oboje zostali oskarżeni o propagowanie golizny. Tak, z punktu widzenia botów, Piotruś obnażył się publicznie, a Aga zamiast szybko naciągnąć mu coś na ten
Historia naszej znajomości zaczęła się we wczesnej podstawówce. Recytowałam wiersz tak zwanego wieszcza, o którego życiu nie wiedziałam więcej niż przeciętna nastolatka. To było „W sztambuchu Marii Wodzińskiej”, do którego do dziś mam sentyment. Pisząc ten tekst dziś, po latach, i przypominając sobie ten utwór, ze zdziwieniem stwierdziłam, że zlewa mi się on w jedno
Pani od polskiego – na początku było słowo Urodziłam się w czasach bez stałego łącza. Chcąc wtedy sprawdzić, kim jestem, nie wystarczyłoby wpisać moje nazwisko w Google. Jako 10-letnia dziewczynka chodząca do klasy o profilu matematyczno-informatycznym bez żadnej satysfakcji budowałam niekończące się labirynty dla żółwia w AC Logo, skręcając nim po wielokroć w prawo, czasem
Zaczęło się niewinnie. Agnieszka uświadomiła mi jak smaczne są kurze skrzydełka z ekologicznego chowu zagrodowego. W tonie jej głosu dało się wyczuć chrupiącą skórkę, miękkie mięso i pomidorowy, słodko-kwaśny sos. Poczułam się jak jaskiniowiec, który usłyszawszy przy ognisku opowieści o polowaniu na mamuta, następnego ranka chwycił maczugę i pognał w stronę lasu. Ze sklepu wyszłam
Była kiedyś taka książka Stephena Kinga, pod tytułem „Misery” (nawiasem mówiąc — mój pierwszy i ulubiony King, czytany na plaży, prosto z wypożyczalni w Pogorzelicy). Pisarz po wypadku trafił w niej do swojej największej fanki, która — niestety — okazała się morderczynią. W dodatku nie spodobało jej się uśmiercenie ulubionej bohaterki romansowej, Misery Chastain. Miała
Podróżowanie pociągami zawsze należało do moich ulubionych form poruszania się po świecie, mimo że zaliczam się do mizantropów, nieprzepadających za tłokiem i wyjątkowo wyczulonych na dudniącą z obcych smartfonów muzykę, czy nie dające się uspokoić dzieci. Doświadczenie nauczyło mnie w drugim przypadku okazywać wyrozumiałość. Przestałam konfrontować obce pociechy z mym srogim wzrokiem, gdyż prawie zawsze
Od kiedy się dowiedziałam się o istnieniu „Blue Monday”, czyli najbardziej depresyjnego dnia w roku, odetchnęłam z ulgą, bo w końcu ktoś potwierdził moje przypuszczenie, że styczeń ma w sobie coś posępnego. Niby coś się zaczyna, ale jest ciemno, zimno i mokro, więc jak to może się dobrze skończyć? Owszem, za parę miesięcy będzie lato,
Jako że ‘poczytne.pl’ nie widnieje w spisie giełdowych spółek, nikt nie wymaga ode mnie kilkusetstronicowego sprawozdania rzeczowo-finansowego za 2018 rok. Ale nie uśmiecham się na te słowa wywracając oczami i oddychając z ulgą. Dlaczego? Bo wszystko jest możliwe, jeśli nie przepędzamy każdego niemalże dnia leżąc na sofce, by snuć scenariusze ratowania księżniczki ze szponów smoka, przy
W zeszłym roku postanowiłam kontynuować postanowienie nie zaznania w swoim życiu smaku flaczków, co skończyło się sukcesem. Także ciągle nie wiem, jak one smakują. Nadal nie palę – przestałam lata temu z nieznanych mi powodów na Wszystkich Świętych. Podejrzewam, że było to skutkiem ubocznym niepokoju, jaki wywołują u mnie od dzieciństwa sztuczne kwiaty, które rozpanoszyły
I gdy mi wspomnień dzwon dziś dzwoni. Magazyn Wileński, październik 2001. Gdy w 1940 roku Litwa "włączyła się do bratniej rodziny narodów radzieckich", granica została otworzona, przyjechała po nas babcia i wynajętą furmanką wróciliśmy do Wilna. Tu w 1941 roku po raz drugi rozpoczęła się dla nas wojna. Naszą ciotkę Annę podczas łapanki ulicznej
